اصل حسن نیت در حقوق ایران با مطالعه تطبیقی

چکیده:

حسن نیت یکی از اصول کلی حقوقی است که در پی نفوذ اخلاق در عرصه حقوق موضوعه، ظاهر شده است. حسن نیت از یک سو، عبارت است از اعتقاد خلاف واقع به وجود یک وضعیت حقوقی قاعده‌مند، و از سوی دیگر، رفتار صادقانه‌ای است که لازمه اجرای تعهد می‌باشد. حسن نیت به طور کلی، رفتاری است گویای اعتقاد یا اراده‌ای که به ذینفع اجازه می‌دهد، با رعایت قواعد حقوقی، از خشونت و خشکی قانون رهایی یابد.

عده‌ای چنین می‌گویند که حسن نیت معادل امر متعارف، یعنی عرف و عادت است و عده‌ای دیگر، چنین می‌اندیشند که حسن نیت یکی از اصول کلی حقوقی است. به نظر نگارنده حسن نیت یکی از اصول کلی حقوقی است که دارای خصایص کلی و دائمی بودن، انتزاعی و ارزشی بودن می‌باشد و به درستی از مفاهیم عینی و محسوس و متغیر و قابل عدول، متمایز است؛ به ویژه اصل حسن نیت با عرف تفاوت دارد، اگرچه باید برای تمیز امر معقول به رفتار اشخاص با حسن نیت توجه نمود. به حسن نیت در اسناد بین‌المللی نیز به درستی اشاره شده است.

واژگان کلیدی: حسن نیت: رفتار صادقانه؛ اعتقاد خلاف واقع؛ معقولیت؛ عرف و عادت؛ متعارف؛ اصل کلی حقوقی؛ اصل راهبردی.

 دانلود فایل اصل مقاله